نامزد پوششی؛ لکه ننگی بر چهره انتخابات

عصر ایران در یادداشتی به قلم مصطفی داننده، به تحلیل پدیده نامزد پوششی پرداخت و آن را به نقد کشید:
هشتاد چهره سیاسی برای انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم ثبت نام کردند. بخش اعظمی از این ثبت نام کنندگان می‌دانند که از همین امروز شورای نگهبان پرونده آنها را بسته است. برخی دیگر هم منتظر تغییر رویه در بررسی صلاحیت‌ها در شورای نگهبان هستند تا بتوانند بر عکس دوره گذشته، وارد عرصه انتخابات ریاست جمهوری شوند. از آن سو عده‌ای هم هستند که مطمئن هستند از سد شورای نگهبان عبور می کنند و نامزد قطعی انتخابات ریاست جمهوری می‌شوند.
در این میان اما تعدادی از نامزدهای قطعی انتخابات ریاست جمهوری، به دنبال کرسی ریاست جمهوری نیستند و بیشتر به صحنه می‌آیند تا از نامزد اصلی جریان متبوع‌شان حمایت کنند. این رفتار را می‌شود یک سوءاستفاده بزرگ از انتخابات و اعتماد مردم نامید.
یک خلأ قانونی در مورد نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری وجود دارد که این افراد با استفاده از آن به میدان می‌آیند تا مناظره‌ها را تبدیل به رینگ بوکس کنند و اجازه ندهند نفر اصلی، مُشت بخورد و سپر او می‌شوند. اتفاقی که در انتخابات سال ۱۴۰۰ شاهد آن بودیم.
زاکانی و سعید جلیلی وارد میدان شدند تا ضربه‌گیر مرحوم رئیسی در انتخابات باشند. شهردار فعلی تهران، دستور حمله به رقبا را هم داشت. زاکانی فکر می‌کند به خاطر اخلاقی که دارد می‌تواند فاتح هر مناظره‌ای باشد، البته او خوب می‌داند که سبد رایی هم ندارد.
این افراد از امکانات عمومی استفاده می‌کنند و پُست خود را تقریبا برای یک ماه ترک می‌کنند و کار مردم را روی زمین می‌گذارند تا به امور انتخابات برسند و بعد به راحتی به مردم پشت می‌کنند و از رقابت کنار می‌کشند. می‌شود این کار را به سخره گرفتن مردم نامید.
این افراد برنامه‌های خود را ارائه می‌دهند، وقت مردم را می‌گیرند، شاید در بین جامعه طرفدارانی هم برای خود پیدا کنند اما در لحظه آخر کنار می‌کشند. بعد از آخرین مناظره، به نفع دیگری کنار می‌کشند ولی خودشان از روز اول می‌دانستند که بازیکن اصلی این میدان نیستند.
کسی که از اول می‌داند برای ریاست جمهوری نمی‌آید و تنها برای پوشش نامزد اصلی می‌آید، برای مردم می‌گوید من با شما صادق نیستم و برای نمایش آمده‌ام. او مدام از دولت خود و برنامه‌هایش حرف می‌زند ولی در عمل می‌داند که قرار نیست برگه رایی با نام او به صندوق بیفتد.
آنها به میدان می‌آیند تا بتوانند در دولت بعدی برای خود برج و بارویی بسازند و پُست‌هایی برسند که آرزوی آن را داشتند. می‌توان گفت آنها بیشتر بازیگران تئاتر هستند تا سیاستمدار.
مردم را سرکار می‌گذارند، به آنها دروغ می‌گویند و بعد ادعا دارند که ما برای مردم کار می‌کنیم. آنها به دوربین‌ها زل می‌زنند و راست نمی‌گویند.
به نظر می‌رسد وقت آن رسیده است که این لکه ننگ که به دامن انتخابات ایران نشسته است پاک شود. تقریبا در هیچ کجای دنیا شما شاهد حضور نامزد پوششی در انتخابات نیستید.
نامزدها باید دیگر تا قبل از مناظره‌های انتخاباتی تکلیف خود را با مردم مشخص کنند. اگر می‌خواهند در میدان بمانند، باید تا لحظه آخر باشند واگر قرار نیست بمانند و به این نتیجه رسیدند که دیگر نامزد انتخابات برای رسیدن به ریاست جمهوری بهتر از آنها، قبل از مناظره‌ها، کناره گیری خود را به نفع دیگری اعلام کنند.
امیدوارم در این انتخابات نامزد پوششی نداشته باشیم و همه تا روز آخر در صحنه حضور داشته باشند و اگر دوباره شاهد پدیده زشت نامزد پوششی بودیم، آن وقت زمان آن است که به طور مثال شورای شهر و یا مجلس به صحنه بیایند و در رای خود به افراد تجدید نظر کنند. کسانی که به راحتی به مردم دروغ می‌گویند و خود را نامزد اصلی انتخابات معرفی می‌کنند، در حالی که می‌دانند پوششی هستند نمی‌توانند مسئولیت مهم کشوری و شهری را داشته باشند. صداقت یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های یک مسئول کشوری است.