در دو دهه اخیر “چالش وحدت” در انتخابات، سوژه داغی بوده است. این چالش اولین بار در تیر ۱۳۸۴ خود را نشان داد. آنجا که اصلاح طلب‌ها حاضر در صحنه از عرصه کنار نکشیدند تا گمنام‌ترین چهره یعنی محمود احمدی نژاد به لطف چنددستگی آنها پیروز رقابت شود.
اما ۸ سال بعد در انتخابات خرداد ۹۲ بخت با اصولگرایان یار نبود و این بار عدم وحدت جریان اصولگرایی، در نهایت به پیروزی ناباورانه حسن روحانی انجامید. در آن انتخابات، محمدرضا عارف نقش نامزد پوششی را بازی کرد و در نهایت ائتلاف اعتدالگرایان و اصلاح‌طلبان برای ۸ سال دست اصولگرایان را از کرسی ریاست جمهوری دور کرد.
از سال ۹۶ اصولگرایان برای دو دوره پشت سر هم، از ابراهیم رییسی حمایت کردند و طعم اجماع را پیش از انتخابات چشیدند. در سال ۹۶ محمدباقر قالیباف که چهره و شعارهایی به کلی متفاوت با امروز داشت، به سود رئیسی کنار رفت اما باز هم اصولگرایان از پس زوج “روحانی – جهانگیری” برنیامدند.
سال ۱۴۰۰ اما با ردصلاحیت چهره‌های رقیب، از جمله علی لاریجانی و کناره‌گیری نامزدهای پوششی، مانند علیرضا زاکانی و حتی سعید جلیلی، ابراهیم رئیسی پیروز انتخابات شد اما پس از سه سال با شهادت او، دولت وی ناتمام ماند.
حالا بار دیگر زمزمه‌های وحدت از اردوگاه اصولگرایی به گوش می‌رسد ولی مانند سالهای قبل، نهادی اجماع کننده وجود ندارد. شورای ائتلاف اصولگرایان با شورش “پاجوش‌ها”، کنار زده شده، جامعتین که ترکیبی از دو نهاد روحانی سابقا بانفوذ یعنی جامعه روحانیت مبارزه و جامعه مدرسین حوزه علمیه قم بود، از عرصه سیاست کنار گذاشته شده و دبیر یکی از این دو نهاد یعنی مصطفی پورمحمدی حالا در انتخابات در نقد اصولگرایی سخن می‌گوید.
در فقدان پدران اصولگرایی، پسران انگار سر سازش باهم ندارند. علیرضا زاکانی به صراحت در مناظره سوم انتخاباتی گفت که بنا ندارند انصراف دهد و سعید جلیلی هم در دانشگاه شریف گفته، تا آخر می‌ماند.
بعضی نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد آرای مسعود پزشکیان به سرعت در حال افزایش است و اگر دو نامزد اصلی اصولگرا یعنی جلیلی و قالیباف ائتلاف نکنند، ممکن است دولت چهاردهم اصلاح‌طلب شود.
هواداران جلیلی مانند حسین الله کرم می‌گویند او ۲۰ میلیون رای دارد و قالیباف باید به نفع وی کنار برود. این ادعا را اما حامیان رییس مجلس قبول ندارند و می‌گویند اینکه قالیباف در انتخابات مجلس نفر چهارم پایتخت شده و سه نفر بالاتر از او هوادار سعید جلیلی بوده‌اند، دلیلی بر آن نیست که رای وی در سطح کشور کمتر از جلیلی باشد.
این بگو مگوها در نظرسنجی‌های تلگرامی خود را در قالب “جنگ رباتها” به نمایش گذاشته است و دو طرف می‌کوشند اثبات کنند محبوبیت بالاتری در فضای مجازی دارند.
نکته مهم اما اینجاست که هیچ نهاد یا ریش سفید بالاتری نیست که میان این دو داوری کند. در سال ۹۲ همین رقابت بین قالیباف و جلیلی باعث شکست اصولگرایان شد و حالا تاریخ گویی در حال تکرار است.
شاید آن زمان که جریان اصولگرایی با تضعیف احزاب و ریش سفیدان، درگیر پدیده “کیش شخصیت” افراد می شد و اصولگراها به “حامیان قالیباف”، “حامیان احمدی نژاد”، “حامیان جلیلی”، “حامیان رضایی” و… تقسیم می شدند، باید این روز را پیش بینی می‌کردند که وحدت در ساعت صفر انتخابات چنین سخت و حتی شاید ناممکن شود.
منبع: خبر فوری
